Athelas - Królewskie Ziele

Veryus

Rozglądnął się po karczmie i po wszystkich osobach, które udawały drowy. Ech, na każdym kroku spotyka mnie podmrok, już teraz - chociażby nieudolnie - nawet karczmy są na ten świat stylizowane... Zakrył tylko bardziej swoją twarz wilczym hełmem i zaproponował drużynie usiąść jak najdalej od tych świrów.

darth_kranek

- Ciekawy wystrój...to niby tak ma wyglądać podmrok? Odezwał się zaraz po wejściu do gospody.

Kathlin

- Podmrok? Ja bym nazwała to podciemnotą - powiedziała drowka z ironicznym uśmieszkiem - A podmrok wygląda zupełnie inaczej, po pierwsze w jest znacznie bardziej ciemno i zupełnie cicho. Po za tym potwory nie stoją i nie gapią się przygłupio, tylko atakują. A jeśli są rzeźby... to są tak realistyczne, że można paść na zawał - zaczęła mówić z rozmarzeniem drowka.

Dragosani

- Ja słyszałem że ehm... wasze miasta należą do najwspanialszych w całym Faerunie. Heh.. czy t nie dziwne, że piękne rzeczy lub istoty często są jednocześnie śmiertelnie niebezpieczne? - rzekł półsmok wracając od lady. - Tam jest nasz stolik. I zaraz przyniosą obiad i napitek. - dodał wskazując stół na parę osób w rogu sali.

AlterEgo

Wybaczcie ale nie zjem z Wami. Wasze jedzenie karmi tylko me ciało. Nie czekajcie na mnie. Wrócę późno. - gdy skończył mówić lekko uśmiechnął się do wszystkich, wziął z lady kieliszek z jakimś alkoholem, wypił do dna i odstawił go na miejsce po czym wyszedł z karczmy.

Dragosani

- Nie wie co traci. - rzekł półsmok, gdy kelnerka przyniosła jedzenie i napitki. Na wielkiej tacy były niemal wszystkie dostępne dania z gospody, więc każdy znajdzie coś dla siebie. Kupno tego musiało kosztować nie mało złota.

Kathlin

Nereida odprowadziła nekromante wzrokiem, jak by nieco smutnym. Ale po chwili burczenie w brzuchu przypomniało jej że dawno nie jadła niczego porządnego - No, to teraz się tylko najeść, potem umyć, a jak się położę do łóżka to powiem że życie ejst cudowne - powiedziała nakładając sobie porcję mięsiwa, pachnącego ziołami i kilka różnych sałatek, wyjęła swój medalion z kryształu i przez chwilę uważnie wodziła nad potrawami, jednak medalion pozostał przejrzysty jak łza, wiec drowka zabrała się za swój posiłek.

AlterEgo

Morgan szedł ciemną ulicą, był szczelnie otulony płaszczem. Skręcił w zakazaną ulice. Zatrzymał się i spojrzał na żebraka który siedział kilka metrów dalej. Zamyślił się chwile po czym pokręcił tylko głową i wrócił na główną ulice. Szedł jeszcze kilkanaście minut, nagle zaczepił go rosły mężczyzna - Hej kolego! Możesz mi pomóc? - spytał dziarsko pokazując na jakąś skrzynkę. Czarnoksiężnik uśmiechnął się i rzekł - Oczywiście, przyjacielu... - po czym podszedł do skrzynki i chwycił swoją stronę czekając aż zrobi to samo jego "przyjaciel". Podnieśli razem skrzynie, była wyjątkowo ciężka. Wnieśli ją do pobliskiego domu, postawili w głównym pokoju. Lekko zdyszany mężczyzna zapytał - Nie wiem jak mam Ci dziękować nieznajomy... - czarnoksiężnik odparł Ale za to JA wiem jak... - i rzucił się na mężczyznę, uderzył go w brzuch, ten skulił się. Na to tylko czekał nekromanta. Pchnął go tak, że padł na kolana, podszedł do niego i przyłożył dłoń do jego twarzy i wymamrotał zaklęcie. Z oczu mężczyzny zaczęła płynąć zielonkawa struga energii która trafiła prosto do oczu nekromanty. Przez kilka chwil byli tak połączeni. Gdy proces się skończył mężczyzna padł na ziemie w bez ruchu. Morgan oddychał szybko i płytko. Oblizał wargi po czym wyszedł z mieszkania. Gdy był na ulicy wziął głęboki wdech, uśmiechnął się sam do siebie i pomyślał - "A noc taka długa..."

darth_kranek

[Wpadłem tylko na chwile, że by ogłosić, iż nie będe miał dużo czasu na forum bo mama wpadła na genialny pomysł, że by tata mi zablokował kompa, i jakoś nic nie wzkazuje na to że by to się miało zmienić, będe w weekendy, albo kiedy jakiś cud się zdarzy.]

Kathlin

Gdy drowka już się najadła uznała że pójdzie już do pokoju. Uśmiechnęła się tylko do `towarzyszy` i pożegnała, po czym kobieta przebrana za drowkę pokazała jej mały pokoik na poddaszu, dwuosobowy. Nereida przygryzła wargi aby nie warknąć w złości, gdy patrzyła na nieudolnie umalowaną czarna gębę i brudno-białe włosy. Mruknęła coś tylko i weszła do pokoju. Od razu zaryglowała drzwi i rzuciła plecak na ziemie. Przeczesała dłonią włosy i otworzyła okno, chłodny wiatr owiał jej twarz. Umyła się wodą, która stała naszykowana w balii i założyła lekką tunikę i długie obcisłe spodnie. Zdjęła amulet, z uśmiechem przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze wody. Pogrzebała przez chwilę w plecaku i znalazła paczkę ze skrętami, wzięła jednego, hubkę i krzesiwo po czym przez okno wyszła na dach, nie był zbyt stromy więc usiadła wygodnie i zapaliła. Wiatr rozwiał ciemny dym, a drowka z uśmiechem przyglądała się nocnemu życiu w mieście...

Dragosani

Drago zjadł kilka pajd chleba i kawałków mięsa. Całość popił miejscowym piwem. Wstał od stołu i mruknął do pozostałych że wychodzi. Żwawym krokiem ruszył przez drzwi karczmy na zewnątrz. Gdy wyszedł zauważył Nereidę na dachu. Pomachał jej i się nawet uśmiechnął, do tego widząc jej skręta, żartobliwie pogroził jej palcem. Po tych wygłupach ruszył w miasto. Coś go tam ciągnęło. A właściwie nie tam, lecz do niewielkiego gaju, na skraju Westgate. Jakby lekkie drżenie powietrza, wywołane bez wątpienia przez magię. Gdy półsmok tam dotarł z początku nic nie zauważył. Lecz, nagle w odległości kilku metrów przed nim zmaterializował się illithid. Zaklinacz, dostrzegając potencjalne niebezpieczeństwo, natychmiast rzucił na siebie zaklęcia ochronne, lecz łupieżca umysłu odezwał się telepatycznie.
- Nie zamierzam walczyć, półsmoku. Jedynie spłacał dług. Uratowaliście mnie od drowskiej niewoli, więc dostarczam ci ostatni fragment klucza. Sam i tak byś go nie zdobył. Był ukryty w Otchłani. I jeszcze jedno... bądźcie ostrożni. Wieści o waszych czynach dotarły do Menzoberranzan. Opiekunki coś knują, lecz nie jestem w stanie powiedzieć co... - po tych słowach stwór rzucił na ziemię pakunek zawinięty w czarny aksamit i zniknął. drago stał przez chwile oniemiały, lecz zaraz otrząsnął się i schylił po paczkę. Odwinąwszy czarny materiał dostrzegł kryształ, identyczny jak trzy pozostałe, które zniszczył. Aura magiczna otaczająca relikt potwierdzała że jest to autentyk. Zaklinacz uśmiechnął się zadowolony i powoli ruszył z powrotem do karczmy. Martwiło go jedynie ostrzeżenie łupieżcy umysłu...

Veryus

Każdego towarzysza, który opuścił główny hol tawerny, odprowadził wzrokiem, po czym spojrzał na jedzenie. No, dawno takiego jedzenia nie jadłem.. oni wyszli, więcej dla mnie.. Wziął w dłonie sztućce i zaczął próbować każdego po trochu. Parę minut później odłożył je i rozsiadł się najedzony. Ach, pyszne... Nagle się zamyślił, rytmicznie stukając palcami w stół.

AlterEgo

Nekromanta poczuł zawirowanie mocy ale nie przejął się tym, teraz liczyło się zupełnie coś innego. "Jedna dusza to za mało, potrzebuję ich więcej..." pomyślał. Szedł ulicą i spojrzał w górę, ujrzał księżyc w pełni i pełno gwiazd. Na chwilę przypomniała mu się Nereida. Myślał o niej przez parę chwil gdy zauważył jakiegoś bogato ubranego jegomościa który wychodził z teatru. Morgan uśmiechnął się w duchu i zaczął iść za mężczyzną. "Ofiara" skróciła sobie powrót do domu przechodząc przez niewielki park. Nekromanta rzucił się mężczyznę, zakrył mu usta i przyłożył sztylet do szyi. Szepnął prosto do ucha - Odwróć się, tylko powoli, jeden fałszywy ruch a będą zbierać Twoje szczątki przez cały dzień. Rozumiesz? - spytał a mężczyzna pokiwał jedynie głową. Odwrócił się w stronę Morgana, czarnoksiężnik wziął dłoń z jego ust a ten zalał go falą błagań i łkania. Błagam, mam rodzinę. Żonę i dwójkę dzieci. Weź pieniądze, weź wszystko co mam, ale puść mnie, błagam... - czarnoksiężnik napawał się tą chwilą. Wyciągnął rękę i przystawił ją do czoła ofiary i wymamrotał zaklęcie. Efekt był ten sam jak przy poprzednim razie. Mężczyzna padł nieżywy na ziemie. Morgan oddychał głęboko. Po czym bez słowa ruszył w stronę karczmy. Po 30 minutach marszu. Znalazł się kilkadziesiąt metrów od karczmy. Nie ruszył w jej kierunku lecz ruszył ulicą leżącą na prawo od karczmy. Nie zauważył drowki siedzącej na dachu.

Dragosani

Drago szedł ciemną uliczką w stronę karczmy. W ręku ściskał niespodzianie zdobyty artefakt. Zastanawiał się czy mówić reszcie drużyny o ostrzeżeniu illithida. Zainteresowanie drowów ich grupa mogło mieć fatalne skutki i powinien ich ostrzec. Lecz z drugiej strony widząc zagrożenie, mogliby zrobić coś głupiego. Szczególnie martwił się o Nereidę. Młoda mroczna elfka wyraźnie nie przepadała za swoimi rodakami. Przerwał na chwilę rozmyślenia i spojrzał na relikt. W czasie drogi kawałek tkaniny usunął się, ukazując powierzchnie kryształu. Przyciągała ona wzrok, jakby tętniła nikłym, wewnętrznym blaskiem. Wpatrywał się w relikt, a jego blask zaczął się wzmagać. Nie mógł oderwać od niego wzroku. Nagle wewnątrz jego ukazała się postać jakby z ognia. Wysoki człowiek z wielkimi skrzydłami. Jego głowa była pozbawiona twarzy, widać było jedynie dwa lśniące na biało punkciki oczu. Niebianin, jak domyślił się zaklinacz, zwrócił wzrok na półsmoka. Wtedy w jego umyśle rozległ się niewyraźny głos.
- Użyj klucza, arkah Moloch. - usłyszawszy te słowa półsmok, na skraju pamięci poznał słowo "Moloch". Istota przemawiająca poprzez relikt najwyraźniej wyczuła jego myśl. Potężne uderzenie kinetyczne przewróciło zaklinacza posyłając go w pobliską ścianę. Artefakt, już pozbawiony blasku, upadł obok. Drago leżał przez chwilę pod murem, jak menel.

Kathlin

Nereida wypuściła z ust ostatni kłąb dymu i zobaczyła znajomą postać Morgana. Rzuciła skręta na ziemie i patrzyła za nekromantą, aż ten zniknął gdzieś za rogiem, zastanawiała się przez chwilę czy nie pośledzić go, ot tak z nudów. Ale uznała że to może być niezbyt bezpieczne, przeciągnęła się tylko niczym mała kotka i po rynnie zeszła na dół. Poczuła chłód ale nie chciało jej się wracać po cieplejsze ubranie, wyszła na ulicę, pospacerować...

darth_kranek

Elf zadowolił się zaledwie jedną nóżką z kurczaka i kawałkiem chleba, nie miał apetytu. W dodatku z każdym kęsem czuł gorzki posmak krwi. Skończywszy jeść przeklnął pod nosem i odszedł od stołu, kierując swe kroki do wyjścia. Następnie przeszeszedł parę metrów główną uliczką, by po chwili skręcić w jedną z tych ciemnych i bocznych. Niedługo po tym zatrzymał się przed drzwiami pewnego budynku, grzecznie zapukał. Kiedy tylko drzwi uchyliły się, otworzył je używając mocnego kopniaka. Mężczyzna stojący za dzwiami wywrócił się krzycząc:
- Wyjdź z tąd! Bo-bo-bo-bo mój duży przyjaciel się tobą zajmie!
- Masz na myśli Khanusa? - Zapytał z wrednym uśmiechem.
- Hę? A z-z-z-z kąd go znasz?
- To ja imbecylu! Krzycząc ostatnie słowo podbiegł do człowieka i chwycił go za ubranie stawiając go na równe nogi.
- Ty-ty-ty-ty? To-to-to niemożliwe.
Elf nie odpowiedział, puścił tylko przestraszonego dziada i zamknął powieki.
Chwilę później, na całym jego klatce piersiowej i ramionach zaczęły pojawiać się czarne tatuaże, układające się w półksiężyce i nieznane symbole. Czarne znaki nie ominęły też jego twarzy, owinęły się wokoł oczu jak winorośle wokoł patyka. Kilka sekund później Khanus "wrócił" i zapytał:
- Teraz poznajesz?
- A-a-a-ale jak?
- To nie istotne, potrzebuje broni i jakiegoś pancerza. Masz któreś z nich?
Mężczyzna zaprowadził Wojownika do małego ciemnego pokoiku ze stołem i dwoma fotelami. Elf rozsiadł się w jednym z nich i obserwował ruchy starego samotnika, który podszedł do małej półki i zciągnął z niej mały kuferek i połorzył go na blacie stołu.
- Za-za-za-zaraz przyniose zbroje i-i-i-i miecz...
Khanus odprowadził wzrokiem człowieka, a kiedy tylko zniknął z pomieszczenia, otworzył kuferek i wyciągnął z niego fiolkę z fioletową cieczą.
- [i]To Cię powinno uspokoić...chociaż na tyle, że bym miał przez chwilę spokój. Mruknął sam do siebie po czym wypił elikisir. Po chwili do sali wpadł jąkała ze skórzaną, ćwiekowaną zbroją i długim mieczem o jednym ostrzu, przykrytym bandażami.
- Nie sądziłem, że jeszcze go trzymasz... - Powiedział Elf widząc broń.
- T-t-t-tak...zabierz to, nie chce tego dłużej u siebie...
- Skoro tak mówisz....
Khanus szybko przywdział pancerz, i załorzył miecz na plecy, nastepnie chwycił za małą czarną opaskę i zasłonił ją pusty oczodół. Nie mówiąc ani jednego słowa wyszedł z budynku, wracając na główną uliczkę, na której minął Nereide.

Kathlin

Drowka na pierwszy rzut oka nie poznała Khanusa - O, to ty... nono, fajny miecz - powiedziała z jakimś dziwnym, nieco nieobecnym uśmiechem - Ja się właśnie wybieram na spacer - powiedziała tonem, jak by się tłumaczyła, choć Khanus nie pytał. Posłała mu jeszcze jeden nieprzytomny uśmiech i poszła przed siebie...

darth_kranek

Wojownik również posłał dworce nieprzytomny uśmiech, zatrzymał się na chwile i zrobił kilka kroków, wyglądało to, jak by był pijany. Prawie "zaliczając glebe", dotarł do ściany jakiegoś budynku i oparł się o niego, dysząc. Wzrok odmawiał posłuszeństwa, wszystko było zlewane w jedną krwisto czerwoną plamę. Z wielkim trudem oparł się o ściane i spojrzał w strone idącej Nereide, która w jego spojrzeniu iskrzyła się żółtym kolorem...
- Zabić...zabić...zabić...pozwól mi to zrobić...zabić ją... - Szeptał do niego głos w głowie, wrednie śmiejąc się po każdym zdaniu. Ręka sama pchała mu się na rękojeść miecza. Gdy już miał ruszyć na drowkę, zaczepił go pewien człowiek:
- Hej, nic Ci nie jest? Wyglądasz nie najlepiej...
Ów męszczyzna przykuł całą uwagę Khanusa, szybkim ruchem złapał go za szyje i spojrzał prosto w oczy...swoim z pionową źrenicą. Mieszczan stanął w bez ruchu, a po chwili zaczął się rzucać, toczyć pianę z ust i strasznie wrzeszczeć. Elf napawał się tym widokiem, z kążdą chwilą śmiał się coraz głośniej...głosem, który odbija się echem w każdym uchu, które zdoła je wychwycić.

Sado

Półsmok stał na balkonie, wpatrując się w księżyc. Podobał mu się jego blask. Nagle usłyszał przeraźliwie głośny śmiech. Był taki... szaleńczy? Znał taki obłąkańczy rechot aż za dobrze. Zmarszczył brwi, miętosząc w ustach wykałaczkę. Śmiech stawał się coraz głośniejszy. Zamknąwszy oczy, Sado dotknął swojej piersi. Coś pod jego ubraniem zaświeciło jasnym blaskiem. Czuł jak zmienia się jego skóra i wyrastają mu skrzydła. Minęła chwilka, a śmiech był coraz to donośniejszy. Wreszcie otworzył oczy. Zamrugał jednym z nich, tym, które wiecznie pozostawało otwarte w ludzkim stanie. Drugie pozostało takie jakie było przedtem. To była jego wada genetyczna. Półsmok przeskoczył przez barierkę i pomagając sobie skrzydłami wylądował na ziemi. Był coraz bliżej źródła przeraźliwego rechotu. Nagle zauważył dwie osoby. "Czy on... czy ja go nie znam? Chwila... przecież on był w tej grupie, z którą tu przyszedłem!" - pomyślał, nie zwracając uwagi na drugiego człowieka. "Raczej mnie nie pozna w tej formie..." - dodał w myślach i ruszył w kierunku Khanusa.
- Ej... ty, nic ci nie jest? - zapytał się głośno, zmienionym głosem, kładąc dłoń na rękojeści.

darth_kranek

Wojownik słysząc głos Sada momentalnie puścił człowieka, który bezwładnie osunął się na ziemię, po czym powoli obrócił się w stronę pół-smoka.
- Hę? O kogo my tu mamy... - Kończąc mówić złowieszczo zahihotał. Wredny uśmiech ani na chwile nie schodził mu z twarzy.
- Ale czy my Cię z kądś nie znamy...co Khanus? Może ty nasz sobie przedstawisz? Oa, rozumiem nie chcesz mówić... - tym razem wybuchnął śmiechem, po czym chwycił za rękojeść miecza, a drugą ręką wzkazał na dłoń Sada na jego broni.
- Chcesz nas zaatakować? - Zapytał tak jakoś dziwnie, jakby to była prowokacja.