Athelas - Królewskie Ziele

Kathlin

- Pewnie popijałeś zakazane trunki po kątach i robiłeś burdy - powiedziała drowka z kpiącym uśmiechem - Ale jakoś nie mogę sobie ciebie wyobrazić - dodała i zaśmiała się

AlterEgo

Pić piłem, ale co do burd to się mylisz. Uchodziłem bardziej za kawalarza... A widzisz, Plaga zmienia nie do poznania. Człowiek wszystko traci ale zyskuje jeszcze więcej... Ciężko to pojąć ale to prawda.

Kathlin

- Ale skoro było tak jak mówisz... to bardzo zmienia... Ale czy na pewno do końca? - zapytała stając nagle i przyglądając się uważnie nekromancie.

AlterEgo

Co masz na myśli? - również się zatrzymał.

Kathlin

- Bo mam wrażenie że nie do końca jesteś takim złym i strasznym nekromantą. A napewno nie takim, o jakich mówią zwykli prości ludzie- powiedziała i uśmiechnęła się

AlterEgo

Morgan zaczął się śmiać. Minęło parę chwil zanim się uspokoił. Wybacz, ale rozbawiłaś mnie. Te wszystkie historie o nekromantach są niczym w porównaniu z prawdziwą sztuką nekromancji. Obyś nigdy nie widziała mnie wściekłego. Módl się o to.

Kathlin

Drowka tylko wzruszyła ramionami - Nie mam się do kogo modlić, ewentualnie do mojego odbicia w lustrze. Bo jedyne co może mi pomóc to ja sama... Po za tym chyba byś nie skrzywdził niewinnej kobiety - powiedziała i uśmiechnęła się słodko

AlterEgo

Nekromanta nic nie odpowiedział, milczał wpatrując się w Nereidę. Po czym rzekł - Skoro chcesz wiedzieć to wiedz, że przed Tobą hamuje swój temperament...

Kathlin

Drowka spuściła wzrok, w ciemności nie widać było że się zarumieniła - Chętnie bym zapytała, dlaczego, ale czuję że odpowiedź na to pytanie była by trudna - powiedziała cicho.

AlterEgo

Podszedł do niej, był bardzo blisko, czuł wręcz zapach jej perfum. Po przemianie niczego się bałem, do czasu aż Ciebie poznałem. Przy Tobie czuje się dziwnie... słaby.

Kathlin

Drowka uśmiechnęła się - To ja bym sie bała na miejscu tych, którzy są obok ciebie jak mnie nie ma - próbowała żartować, ale nie wiedząc czemu głos jej zatrzymywał się w gardle, spojrzała Morganowi w oczy.

AlterEgo

Ten poczuł dziwny ucisk w żołądku, czuł coś czego nigdy nie doświadczył. Było to dziwne ale zarazem przyjemne uczucie. Myśli krążyły mu po głowie, wirowały jak wir wodny. Zaczął jeszcze bardziej przybliżać się do Nereidy...

Kathlin

- Widzisz, nie jesteś taki zły - powiedziała drowka i uśmiechnęła się. Przez chwilę stała, przygryzając wargę i jak by się nad czymś zastanawiając. Pierwszy raz stała tak blisko Morgana i czuła się nieco zakłopotana. W sumie był kimś komu zaufała...

AlterEgo

Nekromancie serce waliło jak oszalałe. Powoli, bez pośpiechu zaczął zbliżać się do Nereidy by w końcu pocałować ją prosto w usta. Wszystko wokół się rozmyło, potem znikło, on sam poczuł się jakiś dziwnie lekki.

Kathlin

Drowka zdziwiła się nieco, ale czuła się teraz tak... bezpiecznie, stanęła na palcach i ramionami oplotła szyję Morgana, przytulając się do niego. Chłodny wiatr rozwiał jej włosy i poczuła że ma gęsią skórkę, ale od wewnątrz czuła przyjemne ciepło... wręcz gorąco.

AlterEgo

Trwali tak długo, Morgan teraz o nic nie dbał. Liczyło się to co jest tu i teraz. Po dłuższej chwili w końcu oderwali się od siebie. Czarnoksiężnik nie wiedział co powiedzieć więc uśmiechnął się szeroko. Idziemy? - spytał tylko i chwycił delikatną dłoń drowki.

Kathlin

- T...tak.. to dobry pomysł - powiedziała drowka uśmiechając się - Pewnie już tam wszyscy czekają. A do tego jestem zmęczona... - powiedziała przytulając się do ramienia Morgana.

AlterEgo

Szli tak w milczeniu, Morgan myślał o tym co się właśnie wydarzyło, spoglądał co jakiś czas na Nereidę. Zastanawiał się o czym Ona myśli.

Sidryan

-Zobaczmy co będzie w kuli...- Mówi mroczna postać, jednak nie znajdująca się blisko kompanii, lecz jakies kilkaset kilometrów dalej, w swojej wieży w Twierdzy Czarnego Serca. Kiedy podszedł do kuli wyciągnął nad nią ręce i zaczął mruczeć jakieś zaklęcie pod nosem.
Chwile potem ujrzał w kuli kolejno nieumarłą postać, drowkę, półsmoka, drowa i na sam koniec kolejnego pół-smoka, Dragosaniego, po czym powiedział sam do siebie:
-To niemożliwe ... co on tam znów kombinuje?!- zadajac sobie co jakiś czas to pytanie w myślach postanoiwł ich obserwować, by poznać ich zamiary

Kathlin

W końcu dotarli do karczmy - No, sama to bym jeszcze błądziła... W podmroku potrafiłam się poruszać, w miastach tracę orientację - powiedziała z uśmiechem, patrząc na światła tańczące w oknach - Pewnie już wszyscy czekają -